Het wordt stilaan onbegonnen werk om te doen alsof je nooit van Vitja Pauwels hoorde: hij is actief in een dozijn bands die de hedendaagse impro- en jazzwereld van dit landje op de kaart hebben gezet en hij beschikt kennelijk over een huizenhoge reserve aan creatief vermogen. Dat hadden ze in Mechelen, bij Nona, al even in de smiezen -Vitja speelde er al tig keer, in diverse bezettingen- en dus gaven ze hem op 1 december 2022 een hele avond in het kader van hun BRAND!-festival.

Dat avondje werd helemaal op tape gezet en het resultaat van dat concert is nu te beluisteren op deze nieuwe plaat. Dat Pauwels een eersteklas begeleidende band had opgetrommeld, helt alvast: vaste kompaan Casper Van De Velde beroert allerlei slagwerk, snarenwonder Frederik Leroux bracht zijn baritongitaar mee, Laurens Dierickx, die je kan kennen als sidekick van Isolde Lasoen of van bij Absynthe Minded of Moonoat doet erg mooie dingen op orgels van allerlei slag en last but allesbehalve least is er Marc Ribot, die kwistig zijn herkenbare gitaargeluid uitleende. Ik zou trouwens heel graag weten hoe Vitja hem wist te strikken: ik kan me nauwelijks voorstellen dat je zo iemand belt of mailt met de boodschap dat je hem graag op je plaat wil hebben.

Nu, ooit zal ik dat wel vernemen en toe het zover is, beperk ik me graag tot nog maar eens luisteren naar een bijzonder straffe plaat, die nauwelijks een beter gekozen titel kon meekrijgen. Ik laat me vertellen dat de muzikanten de composities voor het eerst onder ogen kregen tijdens de soundcheck, daar in Mechelen en dat ze voor het overige de dingen gewoon lieten gebeuren. Nu, dat kan je natuurlijk alleen maar als je over bakken talent beschikt en als je de ervaring hebt om niet meteen in de remmen te gaan, wanneer er zich iets onverwachts voordoet.

Alle zeven de composities kwamen uit de onstuitbare koker van Pauwels en die leveren een bijzonder gevarieerde en super intense plaat op. Opener “Overland”, bij voorbeeld beweegt zich, als een rustig paard in telgang, door een landschap, waarbij je je algauw Amerikaanse westerns voorstelt. Diezelfde sfeer hoort bij “Release and Return”, maar tussendoor word je, geheel in de stijl van de ADHD-er die vermoedelijk binnen in Vitja woont, naar behoorlijk donkere en smalle steegjes en krochten gevoerd, waar je een moment denkt Carlos Santana te zullen tegenkomen (“Latin Dancer”) of waarbij je je in het repetitiekot van Pauwels en Van De Velde waant (“Drum Circle”), zij het dat je ook daar al gauw tot het besef komt dat je hier met toplui te maken hebt.

Het allerstrafste aan deze heerlijke plaat, vind ik dat de muzikanten, die kennelijk niet vies zijn van een bliepje hier of een krasje daar, er in slagen elk van deze composities waardig vorm te geven. Op die manier zorgen ze er voor dat je deze plaat -eigen ondervinding- keer op keer opnieuw gaat beluisteren. Je krijgt niet de kans om je gedachten te laten afdwalen, want de muziek grijpt je al snel weer bij de lurven. En zeggen dat ik een ticket had voor dat concert, maar dat een late Covid-scheut me thuis hield…

(Dani Heyvaert)